بازی، زبان کودک است؛ زبانی ساده اما عمیق که احساسات، افکار و تجربیات درونی او را بیان می‌کند. در سال‌های اولیه زندگی که کودک هنوز توانایی بیان پیچیدگی‌های روانی‌اش را با کلمات ندارد، بازی به بهترین ابزار بیان و پردازش تبدیل می‌شود. اینجاست که بازی‌درمانی وارد میدان می‌شود.
بازی‌درمانی (Play Therapy) یکی از شاخه‌های تخصصی روان‌درمانی کودک است که با استفاده از بازی‌های ساختاریافته و هدفمند، به کودک کمک می‌کند احساساتش را ابراز کند، تعارض‌های درونی‌اش را درک کند و راه‌هایی برای سازگاری با دنیای پیرامون بیاموزد.
در واقع، در بازی‌درمانی، بازی فقط یک سرگرمی نیست؛ بلکه یک «ابزار درمانی» است که کودک از طریق آن مسائل حل‌نشده‌اش را نمایش می‌دهد، تجربه می‌کند، کنترل می‌کند و در نهایت با کمک درمانگر، آن‌ها را متحول می‌سازد.
بازی‌درمانگر یک روانشناس کودک یا روان‌درمانگر آموزش‌دیده است که دانش تخصصی در زمینه رشد کودک، آسیب‌شناسی روانی، و تکنیک‌های بازی‌درمانی دارد. او در محیطی امن و غیربازدارنده، کودک را همراهی می‌کند تا بدون ترس از قضاوت، هیجانات خود را تجربه و پردازش کند.
بازی‌درمانی می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی در زمینه‌های زیر داشته باشد:
کودکانی که دچار اضطراب جدایی، ترس‌های شدید یا اضطراب‌های موقعیتی هستند، در بازی‌درمانی فرصتی برای رهاسازی این فشارهای روانی پیدا می‌کنند.
پرخاشگری، لجبازی، بی‌قراری یا اختلال در تمرکز، اغلب ریشه در تعارض‌های درونی دارد که کودک نمی‌تواند بیان کند. بازی‌درمانی این مشکلات را به سطح آورده و کمک به تعدیل آن‌ها می‌کند.
کودکانی که تجربه‌ی از دست دادن، طلاق والدین، بیماری یا خشونت را پشت سر گذاشته‌اند، با استفاده از بازی‌درمانی می‌توانند به‌صورت غیرمستقیم تجربه خود را پردازش و بازسازی کنند.
در بازی، کودک نقش‌هایی را تجربه می‌کند که در آن‌ها موفق و قدرتمند است. این تجربه‌ها به‌مرور درونی می‌شوند و باعث رشد اعتماد به نفس واقعی در کودک می‌گردند.
در فضای درمانی، کودک تمرین می‌کند چگونه احساساتش را ابراز کند، با دیگران وارد ارتباط شود و تعامل مؤثرتری با محیط داشته باشد.
بازی‌درمانی می‌تواند برای اغلب کودکان مفید باشد، اما برای موارد زیر به‌طور خاص توصیه می‌شود:
اتاق بازی‌درمانی فضایی امن، گرم و قابل پیش‌بینی است که معمولاً شامل اسباب‌بازی‌های خاصی مانند عروسک‌ها، حیوانات، وسایل خانه، ابزارهای خلاقیت (رنگ، خمیر، شن درمانی)، بازی‌های نمایشی و گاهی بازی‌های ساختاریافته می‌شود. انتخاب وسایل با توجه به سن، نیاز روانی کودک و هدف درمان صورت می‌گیرد.
بازی‌درمانی برخلاف ظاهر ساده‌اش، روندی تخصصی و زمان‌بر است. نتایج آن در بلندمدت و در تعامل با درمانگر شکل می‌گیرد. همراهی والدین در این مسیر، خصوصاً از نظر فراهم‌کردن فضای حمایتی، بسیار مؤثر است.
بازی‌درمانی، هنر گوش دادن به کودک از طریق بازی است. زبانی که کودک با آن راحت‌تر حرف دلش را می‌زند، آسیب‌ها را بازگو می‌کند و با حمایت درمانگر، مسیری برای رشد روانی و عاطفی‌اش می‌سازد.
اگر فرزندتان درگیر هیجاناتی است که نمی‌تواند بیان کند، یا در رفتارهایش تغییری دیده‌اید که نگران‌تان کرده، شاید وقت آن رسیده که از مسیر بازی، وارد دنیای درونی‌اش شوید.
بازی‌درمانی روشی تخصصی در روانشناسی کودک است که با استفاده از بازی‌های هدفمند، به درمان مشکلات هیجانی، رفتاری و روانی کودکان کمک می‌کند. در این مقاله با کاربردهای بازی‌درمانی، نقش بازی‌درمانگر و تأثیر آن بر رشد کودک آشنا شوید.
آیا اطرافت کسی هست که فقط به خودش اهمیت می‌ده؟ یا شاید خودت گاهی اینطور شدی؟
نارسیسیسم فقط یک رفتار خودخواهانه نیست — می‌تونه نشونه یک اختلال شخصیتی باشه.
در این مطلب با زبان ساده و علمی، با مفهوم نارسیسیسم آشنا می‌شویم وانواعش را می‌شناسیم و می‌فهمیم که چطور می‌شود با آن برخورد کرد.
کتاب “قدرت عادت” یکی از پرفروش‌ترین و تأثیرگذارترین کتاب‌های روانشناسی است که به بررسی عادت‌ها و نقش آن‌ها در زندگی فردی، سازمانی و اجتماعی می‌پردازد. چارلز دوهیگ، روزنامه‌نگار برنده جایزه پولیتزر، در این کتاب نشان می‌دهد که چگونه عادت‌های کوچک می‌توانند زندگی ما را شکل دهند و چگونه می‌توانیم با درک ساختار آن‌ها، تغییرات ماندگاری در رفتارهای خود ایجاد کنیم.